- potior
- 1.
pŏtĭor, ītus, 4 ( inf. pres. potirier, Plaut. As. 5, 2, 66.—Acc. to the third conj., potĭtur, Enn. ap. Fest. p. 274 Müll. or Ann. v. 78 Vahl.; Verg. A. 3, 56:I.
capto potĭmur mundo,
Manil. 4, 882; Ov. M. 13, 130; Cat. 64, 402.—Potītur. only in Prisc. 881, and Ov. H. 14, 113. So, poti for potiri, Pac. ap. Non. 475, 29; Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 3, 5, acc. to Trag. Rel. p. 56 Rib., and Enn. Trag. v. 260 Vahl.— Act. collat. form pŏtĭo, īre; v. 2. potio), v. dep. n. [potis].Lit., to become master of, to take possession of, to get, obtain, acquire, receive; constr. with gen., acc., abl., and absol. (class.; syn.: occupo, invado).(α).With gen.:(β).illius regni potiri,
Cic. Fam. 1, 7, 5:urbis potiri,
Sall. C. 47, 2:vexilli,
Liv. 25, 14:nemini in opinionem veniebat Antonium rerum potiturum,
Nep. Att. 9, 6:voti,
Sil. 15, 331.—With acc. (mostly ante- and post-class.; not in Cic.): regnum, Pac. ap. Non. 481, 32:(γ).sceptrum,
Att. ib. 30; cf.:Homerus sceptra potitus,
Lucr. 3, 1038:oppidum, Auct. B. Hisp. 13: summum imperii,
to get possession of the supreme dominion, Nep. Eum. 3, 4; cf.:regni Persarum potiundi,
id. Ages. 4, 2:spes urbis potiundae,
Caes. B. G. 2, 7, 2; 3, 6, 2:in spe urbis hostium potiundae,
Liv. 8, 2, 5; Curt. 8, 11, 19.—With abl.:(δ).ille hodie si illā sit potitus muliere,
Plaut. Ps. 4, 6, 9:natura iis potiens,
Cic. Tusc. 3, 18, 41:si ad decem milia annorum gentem aliquam urbe nostra potituram putem,
id. ib. 1, 37, 90 B. and K.:imperio totius Galliae,
Caes. B. G. 1, 2:victoriā,
id. ib. 3, 24:impedimentis castrisque,
id. ib. 1, 21:sceptro,
Ov. H. 14, 113: pane, Lucil. ap. Prisc. p. 881 P.: thalamo, Naev. ib.—Absol.:II.libidines ad potiundum incitantur,
Cic. Sen. 12, 39:potiendi spe inflammati,
id. Fin. 1, 18, 60.—Transf., to be master of, to have, hold, possess, occupy; with gen., acc., abl., and absol. (class.; syn.: fruor, utor).(α).With gen.:(β).Cleanthes solem dominari et rerum potiri putat,
has the chief power in the universe, Cic. Ac. 2, 41, 126:civitas Atheniensium, dum ea rerum potita est,
id. Rosc. Am. 25, 70:potiente rerum patre,
Tac. H. 3, 74.—With acc.:(γ).laborem hunc potiri,
Plaut. Rud. 1, 3, 5:patria potitur commoda,
Ter. Ad. 5, 4, 17:gaudia,
id. ib. 22.—With abl.:(δ).frui iis (voluptatibus), quibus senectus, etiam si non abunde potitur, non omnino caret,
Cic. Sen. 14, 48:oppido,
Liv. 6, 33:monte,
have climbed, Ov. M. 5, 254.—Absol.:qui tenent, qui potiuntur,
Cic. Att. 7, 12, 3.pŏtītus, a, um, Part., in a pass. signif., v. 2. potio.2.pŏtĭor, ĭus, comp. of potis.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.